ملکوت‏ / بهرام صادقی / نیلوفر

«ملکوت» سوم دی‌ماه 1340 به عنوان هفدهمین داستانِ «بهرام صادقی» در شماره 12 کتاب هفت منتشر می‌شود. داستانی با شش فصل که در نوع خود منحصربه‌فرد است. در این اثر هر فصل با تیتری مشخص و جمله‌ای برگرفته‌ از قرآن، مثنوی معنوی یا انجیل آغاز می‌شود. جملاتی که معنای آن‌ها در کلیتِ مفهومی هر فصل مستتر است.

«بهرام صادقی» متولّد 18 دی 1315 در نجف‌آباد از همان اوان جوانی چنان شیفته‌ی نوشتن می‌شود که نخستین داستانش «فردا در راه است» به سال 1335 در مجله‌ی سخن منتشر می‌شود و پس از آن چند سال به طور پیوسته می‌نویسد و در مجلّاتی چون سخن، صدف و کیهان هفته منتشر می‌کند. هرچند که حلاوت و پیوستگی این نوشته‌ها تا میانه‌ی دهه‌ی چهل یعنی همان وقت اعزام به خدمت سربازی و فوتِ پدر بیشتر طول نمی‌کشد. تا آنجا که حتّی گردآوری و انتشار همه‌ی داستان‌های چاپ شده در هیأت کتاب به سال 1349 توسط کتاب زمان، بیشتر تلاش و تأکید دوست دیرینه‌اش ابوالحسن نجفی است.

گفتنی‌ست که تاکنون چند برابر حجم «ملکوت» نقد، نظر و تفسیرهای بسیاری بر آن نوشته‌اند. داستانی که هرچه بیشتر از عمرش می‌گذرد، لایه‌های تازه‌تری از آن بر مخاطبانش پدیدار می‌شود، چنانچه هر نسل، برخورد و برداشتی منحصر به خودش را در قبال این اثر دارد.