هنر پیر شدن / شوپنهاور / عبداللهی / مرکز

«هنر پیر شدن» از مجموعه هنرهای شوپنهاور، فیلسوف شهیر آلمانی، دربردارندۀ واپسین نوشته‌های هشت سال آخر زندگی فکری ـ فلسفی اوست در موضوعات مختلف. او در این کتاب، در خلال پاره‌نوشته‌های گاه بلند و اغلب کوتاه، به مرور در سال‌ها اندیشه‌ورزی خود می‌پردازد و برخلاف معمول بسیاری از دیگر متفکّران، در ایستگاه آخر زندگی، باز هم می‌کوشد باریک‌بینی‌های پیشین در آثار دیگرش را تبیین و تشریح کند، بسی ناگفته‌ها را بازگوید و از این رهگذر خود را از سکونِ پیری برهاند. «شوپنهاور» در اینجا هم مثل سایر نوشته‌های خود، همچنان عریان و مغرور و ساده و پُرمغز می‌نویسد و به هیچ‌وجه در تسلیم و وانهادن به اقتضائات سنی، نه بوتیمار غمخواری نشسته بر ساحل اندوه است و نه مردم‌گریز تائبِ عصبی و چشم‌به‌راهِ سرودنِ غزل خداحافظی، بلکه فرزانه‌ای است پیر و خشنود و چابک‌اندیشه که می‌کوشد با رویکرد عملی و متفکّرانه به مفهوم کهنِ پیرسالی یا سالخوردگی، تا حد ممکن از آن به‌عنوان دورانی شیرین و پُرثمر یاد کند.