از شهر خدا تا شهر انسان / نقد و بررسی ادبیات کلاسیک و معاصر

«اروین یالوم» قصه‌گوی روایت‌های روان‌درمانی، کسی که زندگی خود را صرف پژوهش در روانِ انسان‌ها و کمک به «پُرمعنا زیستن» انسان‌ها کرده، این‌بار در میانۀ 86 سالگی زاویۀنگاه درمانگرانه‌اش را به سمتِ خود چرخانده و به بررسی ارتباطاتی پرداخته که در شکل دادن به «خودِ» درونی‌اش نقش داشته‌اند. او با به تصویر کشیدن آسیب‌پذیرترین بخش‌های درونی خود از زندگی شخصی‌اش پرده‌برداری می‌کند و در نهایت نه‌تنها قصد دارد آنچه را سال‌ها برای «پُرمعنا زیستن» به دیگران تجویز کرده به‌کار گیرد، بلکه خود با پایان اجتناب‌ناپذیرِ هستی کنار بیاید.

«یالوم» که یهودی‌زاده‌ای مهاجر است، در این کتاب از مبارزان و سختی‌های زندگی‌اش می‌گوید. او در محله‌ای فقیرنشین مملو از جرایم در واشنگتن دی‌سی بزرگ می‌شود و برای فروریختن حصارِ فقر و فلاکت به پزشکی روی می‌آورد. با موانع فرهنگی و نژادی حاکم بر مدرسۀ پزشکی استنفورد در دهۀ 60 میلادی مبارزه می‌کند و برای درک و فهم بهترِ روانِ آدمی به پژوهش روی می‌آورد. او تک‌تک اقدامات انقلابی خود در زمینۀ روان‌درمانی گروهی و روان‌درمانی اگزیستانسیال را برمی‌شمارد و منشأ روش‌هایی را که حاصل قرن‌ها حکمت و خِرد متفکّرانی بزرگ‌اند، بازگو می‌کند. او از ایده‌های الهام‌بخش آثار اصلی خود از جمله «دژخیم عشق»، «وقتی نیچه گریست» و «انسان موجودی یکروزه» هم می‌نویسد. آثار یالوم با تلفیق روان‌شناسی و فلسفه، بینشی نو در باب شرایط انسانی ارائه می‌دهند.